Dzisiaj było przyjemnie rześko. Lubię jak jest rześko i biało. Co prawda białe były tylko chodniki i trawniki – jezdnie były czarne. Lubię czarne jezdnie. ;) Rowerzystów na drodze było mało, ale za to spotkałem dwóch ciekawych. Pierwszy jechał na "elektryku" z pomarańczowym pudłem z żywnością na plecach – kiedy ruszałem leniwie spod świateł – "hybryda" wyprzedziła mnie. Po chwili ja wyprzedziłem "hybrydę" – zwolniła i psuła mi rytm jazdy. :) Drugi to był naprawdę odjechany koleś. Pedałował na jakimś "góralskim rowerze", miał plecak z żółtym pokrowcem i... podwiniętą do kolana prawą nogawkę spodni. Nie jestem zmarzlakiem, ale goła łyda przy minus 10 Celsjusza nie wygląda normalnie. :)
Dwudziesta "komunikacyjna" zima na rowerze, a jednak to "wtem" było na tyle przebiegłe, że dałem się zaskoczyć. Choć dobrze wiedziałem, że atakuje ono znienacka. Zawsze przejeżdżałem prawidłowo przez szyny tramwajowe, jednak dzisiaj nastąpiła pewna negatywna kumulacja myśli oraz lekkie poluzowanie szarych komórek. Skręt w lewo, na światłach – w drogę ze starymi torami wąskotorówki i... poszło gładko – jak po szynie. Szyny w tym miejscu nie przecinają jezdni prostopadle – przednie koło Trek Kinga najechało na szynę praktycznie po stycznej. Kaa-bum!
Na szczęście nr 1 – uślizg nastąpił na drugiej szynie – położyłem się przy małej prędkości na lewy bok – już na asfalcie. Na szczęście nr 2 – ani żadne auto nie skręcało za mną w lewo, ani żadne z jadących z naprzeciwka, nie skręcało w "swoje" prawo.
Szybko podniosłem się z jezdni i ewakuowałem się na zaśnieżony trawnik. Przednie koło obracało się z bardzo dużym oporem. W pierwszej chwili nie mogłem znaleźć racjonalnego wytłumaczenia tego faktu, ale po dokładnych oględzinach okazało się, ze wspornik błotnika tak dziwnie się odgiął, że mocno tarł o oponę. Pobieżny test samego siebie wypadł na tyle pozytywnie, że ruszyłem – załatwić, to co miałem załatwić.
Straty są właściwie niewielkie – błotnik do naprawy, kurtka i spodnie – całe, rękawiczki – całe, lewy, gumowy róg kierownicy lekko zeszlifowany. NIeduże stłuczenie tuż pod kolanem i lekko obita podstawa kciuka. Generalnie wkręciłem się sianem. To "wtem" było z gatunku tych ostrzegawczych, nie tych destruktywnych.
A zimy i zimowej jazdy na rowerze nie przestanę lubić! :)
To, co wiatr dzisiaj wyprawiał, wołało o pomstę do nieba. Do załatwienia prostej sprawy, walka z wichurą dmącą z prędkością 30 km/h potrzebna była jak dziura w moście. Wywiało też nazwę pewnej ulicy – kiedy wciąż nie mogłem jej znaleźć, okazało się, że już nie nazywa się tak, jak się nazywała – nazywa się zupełnie inaczej... W drodze powrotnej silny powiew w plecy sprawił, że jazda wydała się lekką jak w śnie jakimś złotym...
100mil
